სარკმლის მინაზე წვიმა უკრავს ბახის ტოკატას...

დღე ჰგავს მოლოდინს - თუ გაშლილი წიგნი წინ მიდევს.

კატა, რომელიც წეღან ზანტად თათს ილოკავდა,

ახლა რაფაზე თავის ნაცნობ ადგილს იმკვიდრებს.

ყველა სახელი საკუთარი, ანდა - ზოგადად...

არ იმსახურებს ყურადღებას მანამდე, ვიდრე

ის არ გახდება ახლობელი - როგორც ტოკატა.

მოლოდინივით გადაშლილი წიგნი წინ მიდევს...

თუ არა იგი - უჟამობა ალბათ მომკლავდა.