ორნი მუდმივად კარგად არიან

შეფარებულნი ერთურთის კედლებს,

და არ ფიქრობენ, რა ეშველება

მარტო დარჩენილ მესამე ზედმეტს.

ყოველი მხრიდან უმყუდროვებენ

გულს ამოყოლილ სიმღერის მოტივს,

ხოლო მესამე მარტო შრიალებს,

ვით ფანჯარაში შემძვრალი ტოტი -

ვერშემჩნეული, თუ ორის მიერ

საგულდაგულოდ არდანახული…

ის კი ყვავილობს და ორს უყურებს

იმ ყვავილების თვალის ფახურით.

ვერ მიხვდებიან, ყვავილობამდე

ტოტი რა მკაცრმა ქარებმა ხედნეს,

თუმცაღა შენ ხომ ყველაფერს ხედავ,

ღმერთო, უშველე მესამე ზედმეტს -

სხვის სიყვარულის მბრწყინავ ნათელში

თვალშეუვლებს და მუდამ უჩინარს,

რომელსაც სიმწრით ნაგლეჯ თმასავით

ხელში ყვავილთა ბღუჯა უჭირავს.