დრომ არაფერი დამაკლო,

თაფლიც მასვა და სამსალაც...

ხან ოქროს მძივად ამაწყო,

ხან დარდის წვიმად დამშალა...

დედოფლის კაბაც მომარგო,

რკინის ქოშითაც მატარა...

სულ სავსე მქონდა ძმარ-ღვინით

სულის უძირო მათარა...

მაინც ცას შევწვდი ჩიტივით,

მაინც არ დავრჩი პატარა.