არც მინდა,

ყველას მოვწონდე,

არც მინდა,

ყველას ვუყვარდე,

საკმარისია - 

ოცამდე,

ან კიდევ -

ოცდახუთამდე.

არ მინდა,

ჩემი ტირაჟო

აცილდეს

ათი ათასებს,

მაქებდნენ

პალესტინაში,

მაღიარებდნენ

მალტაზე.

მე მირჩევნია,

დიდგორის

აღმართზე

გავყვე მეგობარს

და გზაზე

ჩემი სტრიქონი

 შვილივით

შემომეგებოს;

და შვილზე მეტად

მომენდოს

მიწის ყოველი მტკაველი...

არ დაიჯერო,

პოეტო,

არ ითარგმნება

ტკივილი.