ქარით გაროზგილ ღამის სხეულზე,

ვერ მოვასწარი სიმაღლის ათვლა,

რითაც განწყობა დავისნეულე

და ძელზე გამსვეს ვიღაცის ნაცვლად...

როცა ლოდინიც ლოცვას მიაგავს,

არვინ მოელის ზღურბლთან დარაჯებს, -

და თუკი, მთვარეც მოვა გვიანად,

მოვა და სულში შემოალაჯებს...

ჩემი უსაზღვროდ დაღლილი ლანდი,

კვლავ რომ, ახლობელ ხვატში კაცუნობს,

ცდილობს, დაღეჭოს ლაგამი დარდის

და აფრასავით გაიტკაცუნოს...

თუ მიმოფანტულ სხივთა დაისში,

ცა ჯერშეუმდგარ გაზაფხულს ნისლავს,

თვალი გაფრენილ ჩიტად განიცდის,

სათოფურიდან დანახულ მიზანს...

დაკარგულ ჰილზას დავეძებ ბნელში,

ნესტოებს მიწვავს სუნი საფანტის,

რაკი შეჩვეულ სარეცელს სევდის,

შეუჩვეველი ზრუნვით დავაკლდი...

კაკანათურად მძიმე ბედისგან,

როცა გაფრენას ნატრობდა შაშვი,

მე გათენება ისე მენიშნა,

როგორც ხელიდან გასხლტომა ბავშვის...