შენ კი მეტრფი, პატარავ, მაგრამ აბა რაღა დროს.

ლამის სევდამ ეს სული ამოსწვას და დაღადროს

ლამის კუბოდ გადმექცეს ზეციური თავანის

ლამის მზეც კი დავწყევლო, მთვარის ავანჩავანი.

აღარა მაქვს სიცელქე, აღარა მაქვს ხალისი

და ლოთი ვარ ლექსისა, ლოთი მესაბრალისი...

ჩემი ძველი ალერსი დრომ თან გადაიყოლა

დამივიწყე, პატარავ, „იყო არა-იყო. რა!“

და დღეს როცა ეს გული გამოზრდილი თაფლითა,

მტრის შხამიან ბარდებმა დაგლიჯა და დაფლითა,

როცა სევდამ შეგრაგნა რუქა ჩემი სახისა

და მაშინებს სიჩუმე ჩემივე ოთახისა.

როცა გამოვეთხოვე ჩემს მეგობრებს, ჩემს მიზნებს,

ეხლა ვის რად ვუნდივარ, ეხლა ვინ შემიხიზნებს.

ჩემი ძველი ალერსი დრომ თან გადაიყოლა

დამივიწყე, პატარავ, „იყო-არა-იყო-რა!

მაგონდება ჩემს რითმებს როცა ვნება დაღლიდა

ამ ქვეყნიურ სიყვარულს მოვუხმობდი მაღლიდან,

მაშინ თვალის ხავერდზე ნამი ჩუმად დნებოდა,

და ქვებიც კი, ღმერთმანი, ვარდათ მეჩვენებოდა,

სად იყავი შენ ამ დროს, საით იდუმალობდი,

ჩემ სიცილის ხეივანს რატომ არა სწყალობდი,

დღეს კი ჩემი ალერსი დრომ თან გადაიყოლა,

დამივიწყე, პატარავ, „იყო-არა იყო-რა!“