ქალაქი წყალზე, წარბშეყრილი და მრისხანება,

როგორც ქალაქი, დრედნოუტიც ისე ჩუმია!

მხოლოდ ნაპირას მოასკდება გამოქანება

და დაწყნარდება, თითქოს ლურჯი აბრეშუმია.

ქანაობს გემი, მიჩვეული გრიგალით თრობას,

ო, ეს დუმილი, დაყდნობილი ანძების თავზე,

ამ ბნელი ღამით ემუქრება კაცობრიობას,

ძველს, დახავსებულს ემუქრება სიახლით სავსე.