ოქროსირმით მონაქარგი საკინძიდან 

 მზე იღიმის, მზემ თვალები გამისწორა, 

 ეს ღიმილი ალიონზე გამიძვირდა 

 სხეულზე რომ სიმხურვალე დამიტოვა.

 მოჭრილ ნაწნავს გიტოვებდი სასთუმალთან, 

 მერე, ისიც ამ განთიადს მივაბარე, 

 რაღაც შენი გულისცემა მიჩუმათდა, 

 იქნებ წუხელ შავი მიწა მიაყარე...

 ბატონიშვილი აქ ციცაბოა, 

 ჩორთით იარეთ, სიფრთხილე გმართებთ, 

 ყმაო! მამულში განა მარტო ვარ, 

 განა არწივი გაუშვებს მართვეს?!

 ღამით მე შენთვის ვიყავი გზნება, 

 ღამით დამტოვეს თვით მონაზვნებმა, 

 იქნება დილამ აგკიდა ბნედა 

 ან, იქნებ მე ვარ ასე თავნება?!

 ასეთი ურჩი, როგორც იორღა 

 ჩემს ნაკვალევზე ბელტებს რომ გესვრის, 

 ეს შენი ცხენი რატომ მოღოღავს 

 ჩემთვის უარი ესოდენ გიჭირს??

 შემოგეპარა სხეულში შიში? 

 წამოდი! ერთად ჩავუსწროთ არაგვს, 

 წამოდი, თორემ ცხოვრება მიდის, 

 შავი არაგვის გზაგასაყართან.

 თეთრი კენჭები ვუსინჯოთ ჭალებს, 

 და ცას, სახეს რომ ვუალი აკრავს 

 მე მივენდობი, როგორც მაგ თვალებს, 

 ლავაშივით, რომ თონეს ჩამაკრავს.

 ამაღამ ვიქნები მხოლოდ მხევალი, 

 არაგვს გავატან ამ მზერას გოროზს, 

 ხვალ ეს ნაწნავი, შენი მძევალი, 

 ცვრიანი დაშნით მოგიღებს ბოლოს.