მოგშორდები და მგონია, თითქოს

მე შენი გული მარქაფად მახლავს....

ჩემსავით ღელავს, ჩემსავით ფიქრობს

მხოლოდ ერთ ვარსკვლავს უღიმის მაღლა.

მე ავჩქარდები შინისკენ მაშინ,

თუმცა მეც გიძღვენ ლანდი ამგვარი

არ დამეკარგოს შენი ხმა ქარში

შინ დარწეული, როგორც აკვანი.

მართლაც, მე ფიქრმა აგრე მაცნობა,

რომ ჩემი  გული ბუდეა შენი.

შენა ხარ ჩემი ახალგაზრდობა

და მომავალი სიბერის დღენი.