ჩემო კარგო! ქვეყანაზე - სამუდამოდ არვინ ჰკვდება,

შემოსილი ახალ ძალით, არც არავინ იბადება...

რა ვუყოთ თუ: შემოდგომით სევდით ყველა იმოსება.

ოქროს ჰანგად გაზაფხულზე - გაიშლება მიწის ქება...

თუ შენც მოჰკვდი... სახე შენი გაზაფხულზე მოფრინდება,

ვით პეპელა გაიხარებს, ვით პეპელა, კვლავ დასტკბება...

შენც გინახავს ხის ფოთოლი, შემოდგომით როგორ ჭკნება,

მაგრამ გული გაზაფხულზე ისევ ისე აჰყვავდება...

ჩვენი სულიც, თუ ხანდახან ღამის სუნთქვით დაიწვება,

განთიადის სარეცელზე მას აღადგენს დილის შვება...

უკვდავება მარად დაგვდევს... მიწით ცამდის თანა გვყვება

და რა ვქნათ თუ ხანდახნობით, ახალ სახედ შეიცვლება.