როდესაც მთვარემ შეანამქერა

უკვდავი ვერცხლით ჩემი სართული, 

სადღაც გაისმა ძველი დუდუკი, 

ძველი ოქროთი შემოსალტული. 

იმ ხმის სევდიან ელვარებაში 

აინთო შენი საყურ-ბეჭედი; 

გამოკრთა შენი სახე ბრწყინვალე… 

მაშინ შევძახე:

წუთო, 

შეჩერდი!