ორი ისარი თუ ორი ტყვია,

შიგ გულში მომხვდა ისეც ნაღვლიანს,

ერთს სიყვარულის ისარი ჰქვია,

ერთს სიყვარულის შიშს ეძახიან...

ტიალ გულს ერთი სულ შენსკენ სწევდა,

არ გიშორებდა თოფის ნიშნიდან,

ძალას მართმევდა მეორის სევდა,

ფეხის გადმოდგმას შენსკენ მიშლიდა.

შენს აჩრდილს ვერსად ვერ ვიცილებდი,

შენ არ იცოდი ეს საოცრება,

შენ არ გესმოდა ჩემი მცირედიც,

უმარტივესი ჩემი ოცნებაც.

მაინც გელტვოდი სამოთხის ბაღჩას,

გაჩირაღდნებულს სვეტიცხოვლებად...

შენთვის აუხსნელ ქარაგმად დარჩა

ჩემი ლექსი და ჩემი ცხოვრება...