უშაშვობას პირველი

სოპრანოა ბეღურა.

შენებურად გაიგე,

რაც ვთქვი მე ჩემებურად.

გთხოვდი, შენთვის მინდომე,

მცირე მინდა სიკეთე,

შენსას ცხრათაუცხოსთვის

ასე ნუ გამიმეტებ.

გთხოვდი, არ გამატანო

მოზამთრეს თუ გადამფრენს,

მეშინია, გავუძლებ

უშენობის განაჩენს.

ახლა თავზეც მაყარო

მარგალიტი ფითრების,

ვეღარ შემომირიგებ,

მაინც გაგიფრინდები.

სხვაგან გავიფესვები,

სხვაგან გავიკვირტები,

სხვა წალკოტს ავაყვავებ

შენს ბაღს თუ არ ვჭირდები.

ცხრამთას იქით ვიმზითვებ

შენს ხმებს და შენს ფერადებს,

გულში შენვე გაგივლებ

პირჯვრის გადაწერამდე.

მე რომ მომკლავს, ის ჯავრი

ძნელი მოსათმენია,

ჩემო ციდა სამოთხევ,

“რაზედ მოგიწყენია?”

ერთი ძელქვით ნაკლებო,

ოთხმხრივ ჯვარი გწერია...