ქალაქში დაჭრეს დიდი ხეები,

დიდი, დიდრონი…

ის დღე გახევდა, სხვა დღეებიც

უამინდონი.

აღარ ჭრიალებს, აღარ ზნიქავს

ქარი მოჭრილ ხეს,

გადახოხნეს და ამოძირქვეს

ძირში საფერხეც.

გავმინდვრიანდით, ქარიც არ ჰგავს

სოფელ-ქარიანს,

სხვა სუსხი მოდის, სხვა ძირქვაა,

სხვა ზამთარია…

ხე აღარ დარჩა დასარჩენი,

გამოსაჩენი,

სახლი ავიგეთ… უფრო ქვემოთ

სხვა დანარჩენი...

იმ ახალ სახლებს აღარ ჰყვანან

ბევრი მდგმურები,

სხვა დრო მოვიდა, სხვა ქვეყანა,

სხვა დაბდურებით.

ჩვენ დავდიოდით ფეხშიშველნი,

ჩამოხეულნი,

ამაზე არ წუხს -

რად არ მეშლება ეს სხეული…

ხეებქვეშ იყო სხვა ტკივილი

და სხვა ბავშვობა…

სხვა ჟრიამული, სხვა ჟივილი

და თამაშობა…

რიკტაფელებით, ჭინჭის ბურთით,

ხის ჰანტელებით,

დრო მოდიოდა დროის ბურვით

და განტევებით…

კიდევ აიგო სახლები და

მოსახლეებით,

ცოტა ბღარტებით არ შეივსო

სასახლეები…

მიწა არ დარჩა, კედლის თავხეს

ქარი ვერ არხევს,

მაინც ვიხსენებ გადახერხილ

ჩემ წილ ყველა ხეს.

და აღარ მესმის ის წრიალი

ცხელ ქარიანში,

ჩემი დროც მოვა, გავიჭრები

მოუსვლიანში…

ქარიც ამოვა სასხვისქაროდ

გასაქარავი,

წაქცეულია ჩემი ხე და

ჩემი კარავიც…