წვიმს, ქოლგას მაინც არავინ არ შლის.

წვიმს, ო, წვიმაშიც არ შევალ სახლში.

მე, რა თქმა უნდა, არა ვარ ბავშვი, -

რა ვქნა, თვალები მიმირბის ცაში...

მთვარის ალმასით ამოჭრილ ცაში.

მთვარის ალმასით ამოჭრილ სარკმელს

და შუქს, რომელსაც სარკმლიდან მაკმევს

ჩემი პატარა ცდუნების ვაშლი,

მინდა ბავშვივით დავუკრა ტაში...

თუმც, რა თქმა უნდა, არა ვარ ბავშვი.

ეტლში მიბია ცალთვალა რაში,

მე, რა თქმა უნდა, მოვკვდები გზაში.

წვიმს, ქოლგას მაინც არავინ არ შლის.

წვიმს, ო, წვიმაშიც არ შევალ სახლში.