მე ამ კედელთან ბრმასავით დამსვეს,

წყალი დამიდგეს და მიმატოვეს.

და თუმცა უკვე მომედო ხავსი,

არ მეკარება ძილი სათოფედ.

იქნება სული მოვითქვა ცოტა.

ანდა სიფხიზლე რაღად მჭირდება -

თუ რამე ფიქრის მაგვარი მქონდა,

მთლად ამომკენკეს თეთრმა ჩიტებმა.

ახლა კი ლურჯი ხავსი მაცვია

და გამოღებულ კარივით ვდუმვარ

და აღარ ვიცი, იქნებ არცა ვარ,

რამ გამაჩუმა ამქვეყნად თუ ვარ?

მაგრამ თანდათან მეც დავმშვიდდები,

როგორც კედელთან ძველი ბორბალი..

საით გაფრინდნენ თეთრი ჩიტები,

სად გაქრნენ, თვალიც კი ვერ მოვკარი..