სამწუხარო არის ის,

როცა არ გაქვს ნდობა მზის.

როცა ღრუბელს, მთვარეს, ცას,

აღარ იცი, ეტყვი რას.

დამღუპველი არის ის,

როცა ყლორტში ვერ სცნობ შვილს.

როცა გიჭირს, მიხვდე, რად

თვლიდე წვიმას ერთგულ ძმად.

საკვირველი არის ის,

თუ არ გირღვევს ცოდვა ძილს.

როცა ფათერაკის ქარს

ემალები, ხურავ კარს.

უცნაური არის ეს

- არ აფასებ ყოველ დღეს...

P.S. უარს ეტყვი - არა "ხოს"

ქალს, რომელიც შვილებს გთხოვს.