ბეღურამ თბილი ფრთებით მატარა,

ჩემთვის ითმინა ყინვა, გრიგალი,

ამიტომ იყო ასე პატარა,

ასე სუსტი და ასე მიმქრალი...

მიფრთხილდებოდა, როგორც ავგაროზს

და როცა საზრდოც აღარ ებადა,

გულში დამინთო ციცქნა სამყარო

და უღალატო სისხლით მკვებავდა...

ზღაპრულ კუნძულზე ვის არ სმენია,

მასაც ეძახდა თბილი ქალაქი,

მაგრამ ბეღურას, ის ურჩევნია

სიცივით მოკვდეს, ვიდრე ღალატით...

სიკვდილიც ბევრჯერ შემოეფეთა,

ბევრჯერ აფრინა ძერა მდელოდან,

მაგრამ ბეღურა იდგა კედელთან

და ჩემსკენ ნასროლ ტყვიას ელოდა...

და როცა სიკვდილს გამოვეპარე,

სამყარო იყო ისე დაღლილი,

რომ შიშით ყვავილს ამოვეფარე,

ყველა ყვავილზე სუსტი ყვავილი...