შევიფერე სათვალე და ჭაღარასაც ვიფერებ,

ვახოც მყავს და მარიამიც, რას მიქვია სიბერე?!

მიადვილებს მტკივნეული წლების დაბალზამებას -

ღვთიშობლის და ორი მეფის სახელების სამება.

სხვამ შეირგოს საკუთარი სახელი და სახრავი,

მე კი ჩემი მირჩევნია სათესი და სახნავი.

შევეჩვიე: ძველებურად თვალებს აღარ ვაფეთებ,

თუ დამჭირდა, შემიძლია მეორედაც დავბერდე.

მესამედაც… თუკი სიტყვას ბაჟი არ დაედება,

თუკი გამეტების დროშებს დახევს გადამეტება.

ჯერჯერობით ბადიშივით მელოდება არგანი,

ერთადერთი - ბორკილიღა დამრჩა დასაკარგავი.

დღეები და ღამეები, როგორც ვიანგარიშე,

გაწონასწორებულია უკვდავების გარეშეც.

და ასაკის იმუნიტეტს ვერვინ გამიბათილებს,

რადგან არცერთს არ ვანსხვავებ: მცნებას ვიცავ ათივეს.

სტრიქონებში ვარდებს შორის მებლანდება ასკილი,

დამდევს მეფისტოფელივით ლექსი უკანასკნელი.

მემუქრება სიმარტოვე - ბეწვზე გადარჩენილი -

და კარებთან ყავარჯენი მელის განაჩენივით.