ლოდინის გზაზე სანთელივით

სული მელევა,

ვაი, რა ბადე მომიქსოვეს

შენმა ხელებმა.

ყვითელი ზაფრით რომ ამომწვი

თვალის ბაია,

ჩემი ნანინა გირჩევნოდეს

სხვების ბაიათს.

აჰა, ეს გული შენზე დარდით

ღამის მთევარი,

ფეხი დაადგი და გაწურე

როგორც მტევანი.

შემოაცალე ჩემს სულს ქერქი,

დააშვრე სულაც...

წამაქციე და დამაქციე

ისე, ვით სურა.