სატრფოო ჩემო, სატრფოო ჩემო,

დაუნდობელო სატრფოო ჩემო,

ხან განზე მდგომო და შორებელო,

ხან ახლობელო სატრფოო ჩემო!..

მთვარევ, ვერ დაგძლევს ღამის წყვდიადი,

მწუხრში ბრწყინდები, ვით გაინთიადი,

ჭირში იმედი შენ ხარ დიადი,

უწვიმრობისას ღრუბელო ჩემო.

სულის წიაღში მეახელ თავად,

განკურნე თუ რამ დაგიხვდა ავად,

რწმენის ზღვა ხარ და მიჩნიე ნავად....

ზღვაო, ჯავართა მშობელო ჩემო.

შენ გემონები, როგორც სულთანს და

ჩემს სულს ვამოყვრებ მე შენს სულთან და

სულ შენთვის ვიწვი, დაგდევ სულ თან და

ვერსად გცნობ მაინც, მცნობელო ჩემო.

ღამის ბინდში ხარ შენ ის მაშხალა,

გონის სინათლის რამაც გვახარა,

ყიბლა ხარ ჩემი, გზა ხარ და შარა,

სახლო ჩემო და სოფელო ჩემო.

შენ მოყვასიც ხარ და დუშმანიც ხარ,

მზეც ხარ, მთვარეც ხარ და მუშთარიც ხარ,

საფიქრალიც ხარ და გუმანიც ხარ,

ო, საუნჯეთა მფლობელო ჩემო.

ო, მშვენიერო ჩემო იოსებ,

გეძებ და თვალებს ცრემლით ვიოსებ,

მე ჩემს მისრეთში გულს ვერ ვიოხებ....

მოდი, დამიპყარ, მპყრობელო ჩემო.

მეტყვი - "განმარტე რა არსა შინ ვარ?!"

გეტყვი - "რა გითხრა?! მე შენთვის ვინ ვარ?!"

მეტყვი - "შენ გამკობ, მე ხომ შენს წინ ვარ!....."

შემამკე, შემამკობელო ჩემო.

ვთქვი - "შენ უცხო ხარ, უცხოდ შობილი",

თქვი - "ყველასათვის არ ვარ ცნობილი,

შენი სული კი მაქვს მოხმობილი"....

ვთქვი - შემიბრალე, მხმობელო ჩემო.

განძს ეძებ? - ოფლი მიწას აწვიმე

და თუ სიყვარულს - სული გაწირე

და ჩემი ხვედრი გაინაწილე!

შენ გელი, თანამდგომელი ჩემო.