ცა გახლეჩილი ბროწეულია 

და ვარსკვლავებით, როგორც თვალებით, 

მიყურებს მთვარეს აქ ჩაუვლია 

და კვალი მისდევს ფერნამკრთალები.

მტკვარს მთვარის ჩრდილი ზედ დაჩნევია, 

გულზე ატყვია მთვარე ვარდივით. 

კლდე წყლის პირას ზის, თითქოს დევია 

და სიჩუმეში მიცურავს ტივი.

ტივზე გარდაცვლილთ სულები სხედან 

და ტივი გაღმა მიემართება 

და გაღმა მოჩანს ქვეყანა ზედა, 

სიო ეხვევა ვარდის ხლართებად.

და სიჩუმეში ისმის გალობა 

და ვარსკვლავების წკრიალი ისმის. 

იფეთქებს შუქი ღვთისა წყალობა, 

მერე ყველაფერს მოიცავს ნისლი.

გამოღმა ვდგავარ მწუხარე, მარტო, 

ნათელთა სულთა გამცილებელი 

და ცრემლგამშრალი წმინდა ცრემლს ვნატრობ 

და დაბრუნებას ტივისას ველი.