შემოიცვამენ მთები სათოვლეს

ღრუბლებს იისფერწამორეულებს,

გაუშაქრდებათ ძახველი შაშვებს

ეზოს ვაშლსა და მსხალზე ჩვეულებს.

წამოფიფქავს და თოვლით აკურთხებს,

მიწას სატაძრეს და საზედაშეს

და ჩაეფლობა ზამთარში ერწო,

ვიდრე მარტის მზე ჩამოხედავდეს...

ამოიხვნეშებს ვანათი ნისლებს,

ცას რომ აწვდინოს გულში ნამალი,

ჭალაში გდია იორი ლურჯი -

პაპის ნაქონი ვერცხლის ქამარი.