ჩემი აკვანი ირწეოდა ბიბლიოთეკაში -

ბნელ ბაბილონში, სად რომანი, მითი, იგავი

ბერძნული მტვრის და ლათინური ნამწვავის ზღვაში

ერთურთს შერთვოდა. ცეროდენა მაშინ ვიყავი.

ორ ხმას ვისმენდი: ”მიწა არის დიდი ნამცხვარი,"

ამბობდა ერთი, მტკიცე და თან ცბიერ-მზაკრული,

”მე ძალმიძს (ტკბობას არ ექნება, შენსას, საზღვარი!)

აღგიძრა მადა იმ ნამცხვრისებრ დინოზავრული.”

მეორე ხმა კი : - ”წამო, გავსხლტეთ ჩვენ ოცნებებში!

შესაძლებელის მიღმა! მიღმა უკვე ცნობილის!”

მღეროდა ეს ხმა, როგორც მღერის ქარი სტეპებში-

მტირალა ლანდი, უცხო მხრიდან გამოხმობილი,

ყურს რომ აამებს და აშინებს იმავდროულად.

და ვუპასუხე: ”ჰო, ტკბილო ხმავ, მე შენ მოგყვები!”

და მაშინ გაჩნდა ის, რასაც მე ვუწოდებ სრულად

ჩემს სატკივარს და ბედისწერას... და ამ ცხოვრების

თამაშის მიღმა, შავ უფსკრულის უბნელეს მხარეს,

აწ ცხადად ვხედავ სამყაროებს გასაკვირველებს;

და მე, ჩემივე ნათელხილვის მსხვერპლი მგზნებარე,

მივათრევ ჩემთა ფეხისგულთა დამგესლავ გველებს;

და, ვით წინასწარმეტყველები, აწ ისე ვტკბები

და ისე მიყვარს უდაბნოს და ზღვის უსაზღვრობა,

ვტირივარ ლხინში და ჭირში კი მე ვიღიმები

და ტკბილად მიჩანს უმწარესი სასმელით თრობა;

და ხშირად ფაქტი ჩემთვის არის სიცრუე მტკნარი,

ზეცის შემყურე - ორმოებშიც ხშირავ ვვარდები,

მაგრამ მამშვიდებს ხმა: ”სიზმრებზე არ თქვა უარი:

გიჟებს ისინი აქვთ ბრძენებზე უფრო კარგები!"