როგორღაც ვხედავ სიზმრებსა,

გულო, დაჰრჩები ტიალად,

ლამის რომ შენი ნაგრძნობი

შენვე დაგაჩნდეს ზიანად,

დაბნელდეს მაშინ სამყარო

თავის მთვარით და მზიანად.

ვაჰმე, რა ძნელი იქნება

მაშინ სიცოცხლე ჩემთვინა:

მემრის დღეებთან დავსწყევლი,

რაც მიცოცხლია დღემდინა.

რად მინდა, რადა, სიცოცხლე

მოწამლულისა გულითა,

ვიცხოვრო ქვეყანაშია

გადაგდებულის რჯულითა?!

მოდით, დამკალით მაშინა,

თავი მომჭერით ცულითა!

სადა ხარ, მამაპაპურო

ანდერძო ჯავშნიანო,

გამოდეგ სამარის კარსა,

აჩრდილო მკლავიანაო,

ჩამბერე სული მაგარი,

სამშობლოვ მწვანიანაო!

ვერ მომკლავ, ჟამო ბედკრულო, -

ხელში მიპყრია დანაო,

თუ გავსტყდე, შხამად შამერგოს

დედის ძუძუ და ნანაო;

იცოცხლე, გულო შენ ჩემო,

ტანჯულო, ქალმნიანაო.