ალუბლების და ტყემლების თოვით,

ულამაზესი დღეების გლოვით,

ლელიანებში ირმის ბღავილით

და მოფარფატე თეთრი ყვავილით.

მე ვეფერები ნაღვლიან სიზმრებს,

და ანგელოზთა გალობას ვისმენ.

ხეზე შერჩენილ უამრავ ბუდეს

ციხე-ქალაქის დაქცეულ ზღუდეს.

ჰაერში მაღლა აფრენილ ლექსებს,

კედლებზე ნაზად მიხატულ ფრესკებს,

უთეთრეს ტაძრის ღუღუნა ზარებს,

და ოქროს ჯაჭვით დაკიდულ მთვარეს.

ხსოვნას, რომელსაც მზის შუქი ადგას,

საფლავს, რომელზეც იები ხარობს,

გოგოს, რომელსაც ბიჭუნა ყვარობს.

სამშობლოს ჩემსას, სიცოცხლის წყაროს.

ალუბლების და ტყემლების თოვით

ულამაზესი დღეების გლოვით,

მე ვეფერები შენს ლამაზ მინდვრებს

სანამ ვცოცხლობ და ვარსებობ ვიდრე.