უცებ ზეცის გახსნას ჰგვავდა

პირველ კბილის ამოსვლა

და მაისის ია-ვარდმაც

გვრიტის ენით დაგლოცა.

მთვარემ ეშხი მოაქუჩა,

დაგაფრქვია მაღლიდან,

მზე კი სხივებს ბღუჯა-ბღუჯა

შავ თვალებში გაყრიდა.

არტახებზე ჩამოიწნა

დილის თვალ-მარგალიტი,

მე მეგონა მიწა იძრა,

როცა ფეხი აიდგი.

შეციებულ მარტის იებს

მოეფერე მორჩილად

და აკვანში შენს მაგიერ

ჩააწვინე თოჯინა.

დედა ენა მარცვალ-მარცვალ

არ აკენკონს მერცხლებმა,

დილით ადრე მათ დაასწარ,

სიბრძნე ღვივის ლექსებად.

შეიყვარე და დანებდი

სიტყვას - სისხლით ნათესავს,

შორეული ვარსკვლავები

უფრო ახლოს გაკვესავს.

წლები მიტომ იფურცლება

ყვავილების წიგნივით,

რომ დაგადგას ქართლის ძმებმა

სიყვარულის გვირგვინი.

და მომავლის ალიონზე

მზეს შეხედო მორჩილად,

ჩემს შვილიშვილს დაულოცო

აკვანი და თოჯინა.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ოთარ მამფორიას პოეზია