ის ყოველ ღამე დაეძებდა ღვინის სარდაფებს,

და რომ გეკითხათ, პოეზიით იფუფქებოდა!

შთამომავლობა მის ცხოვრებას რას დაიჯერებს,

კაცი, რომელიც ხალხს მოსდევდა მუდამ ქვემოდან.

რა ვუყოთ მერე, თუ ექვავა უმანკოება,

რისთვის მოსისხა უგვანობით ლექსების რთველი?!

რად უჯდა კახპებს, როცა წუხდა ჩვენი დროება?

როცა სივრცეებს გაჰყმუოდა წუთისოფელი?

რაზე ფიცრავდა სხივნათელ სარკმელს?

ან რად დარდობდა უძეგლო ცხედარს?

ვისაც სიცოცხლე სიკვდილისაკენ

მიჰქონდა, როგორც უგრძნობელ მხედარს.

ვინც სულ არაფერს არ დაგიდევდა,

არც რიჟრაჟს, არც ბინდს, არც შუაღამეს,

რომ ჩამოგეგდოთ, ვინ იყო დედა?

შეეკითხეთო, - იტყოდა - ქარებს?

ის შთაგონებით არასოდეს ჩაბჟირებულა.

წარმოიდგინეთ, რომ უფრთხოდა მაღალ მთების ქედს.

სახე უგავდა სიმწიფისგან კანდაშლილ ჟოლოს,

ყელყელაობით აქლემს ჰგავდა, ვიდრე შემოქმედს.

თმებს განგებ როდი ივარცხნიდა! საწყალს ეგონა,

თუ მომაკვდავებს დაემსგავსა, დახრავს ნისლობა!

ბოლოს სარდაფის ზღურბლზე შეხმა იმის გონება

და ახითხითდა ჭორიკანა მარადისობა.