მე მხატვარი ვარ და თითო მოსმით

ძალმიძს რომ შევქმნა სახეთა ჯარი,

მაგრამ როდესაც შენ გამოჩნდები,

მათ ყველას ერთად წარიღებს ქარი.

ათასი სახე შევქმენი სრული,

ვნებით აღვანთე, შთავბერე სული,

მაგრამ გამოჩნდი და ყველა ერთად

მწვავე ცეცხლს მივეც და ხელი ვკარი.

მერიქიფე ხარ, მთვრალი და ლაღი,

თუ ჩემი ტრობის გულს გიწვავს დაღი,

ან იქნებ ის ხარ, ვინც დამინგრია

ქვითკირნაგები სასახლე მყარი.

თვით ჩემი სული, ვით ვთქვა ენითა,

დაიღვარა და შენ შეგენივთა,

ჩემს სულს შენ მიეც შენებრი ფშვინვა

ალერსით ასე მიტომ ვარ მკვდარი.

შენს ფერხთ ვარდნილი ამ სისხლის წვეთი

ღაღადებს: ქვეყნად რაღა მსურს მეტი,

მე შენი ტრფობის ფერი დამედო

და შენი ვნების მიბერავს ქარი.

ვარ წყლის და თიხის უშნო შენობა,

გულს მინგრევს სევდა და უშენობა,

ან შინ მეწვიე, ან მომიხდება

დავთმო ეს ჩემმი სახლი და კარი.