თქვენი იები,

ნალოლიები,

ლარნაკში თვლემენ წუთის მდგმურები,

მე კი, ვარჩევდი სიკვდილს ტყვიებით,

ვიდრე ლოგინში საყვედურებით.

გმადლობთ,

გლოვის დღეს რომ გაგახსენდით;

მზიან აკორდებს როგორ მღეროდით?!

როდესაც სული სავსეა სევდით,

ხოლო ცხოვრება უიმედობით.

დაე, ლოდინით დაღლილ თვალებმა,

რაღაც იმედით ისევ იელვონ,

- რა დაგვიტოვეს ცოდვილმა წლებმა?

- ხსოვნა! - ყველაფრის სამაგიეროდ!…