მირაბოს ხიდქვეშ, მირაბოს ხიდქვეშ მიღელავს სენა,

ჩვენი გრძნობებიც 

თან მიჰყვება მდინარის დენას

და სანამ მოვა სიხარული, ჯერ მოდის წყენა.

შემოღამების ზარი რეკავს ბოლოს და ბოლოს,

დღეები რბიან, დრო მიდის და მე მაინც ვცხოვრობ.

ხელი ხელს მივცეთ, ერთმანეთის პირისპირ დავრჩეთ,

მაშინ როდესაც

გადაჯაჭვულ მკლავების თაღქვეშ

დაღლილი ტალღა მდინარის წყნარ ზედაპირს არხევს.

შემოღამების ზარი რეკავს ბოლოს და ბოლოს,

დღეები რბიან, დრო მიდის და მე მაინც ვცხოვრობ.

და სიყვარულიც, ვით მდინარე, მიედინება,

მასაც არ ინდობს

ამ ცხოვრების მდოვრე დინება,

მხოლოდ იმედი ცოცხლობს გულში, არ ეძინება.

შემოღამების ზარი რეკავს ბოლოს და ბოლოს,

დღეები რბიან, დრო მიდის და მე მაინც ვცხოვრობ.

არც სიყვარული, არც დღეები გარდასულები

არ ბრუნდებიან,

ხუნდებიან გაზაფხულები

და კვირტთა სკდომას ენაცვლება ფოთოლთა ცვენა...

მირაბოს ხიდქვეშ ძველებურად ირწევა სენა.

შემოღამების ზარი რეკავს ბოლოს და ბოლოს,

დღეები რბიან, დრო მიდის და მე მაინც ვცხოვრობ.