კარგებო, თქვენი ძახილი

ბარით შამესმა მთაშია,

ფეხის ფრჩხილებში გაჟონა

ჟრჟოლამ, დაკრულმა თავშია;

ძვირფასს მაუწყებთ ამბავსა,

ჩამოვარდნილსა ხალხშია:

“გაუმთელდაო წყლულები

არწივს, დაკოდილს მხარშია”.

დაუფანტია ფრინველნი

მომაგრებულსა მკლავშია,

რომ დაჰსეოდენ უმსგავსნი

ღალატით დაჭრილს გზაშია.

“უჭირველივით ყაშყაშებს,

ცხადად ვცანითო ხმაშია.”

უკეთესს ვინ რას მახარებს,

თქვენ გენაცვალეთ თქმაშია!

აგავსეთ ია-ვარდითა,

დაბერდით იმის თვლაშია!

სწყავდეთ და ვერ უდიოდეთ,

ოფლი გდიოდესთ წყვაშია!

ისე სცურავდეთ კეთილში,

ვით კოვზის პირი ზღვაშია!

ერთი ათასად გარდვიქე

მხედველობაში, ჯანშია:

ყორნის ფრთა-ბოლოდ ქცეულა

თეთრი, ნარევი თმაშია,

მოხუცი კაცი ჯეილად

ჩავუწერივარ ცაშია.

აწ გლოვა აღარ მჭირდება,

აღარც დამალვა სახლშია.

ერთი რამე მაქვ სათქმელი,

იქნებ დაგიჯდეთ ჭკვაშია:

მკერდში არავინ დაგვიჭრას

გმირი, დაჭრილი მხარშია

და დღეს კი გამოჩენილი;

ჭკვა მოვიგროვოთ თავშია,

არ გადამექცეს არმადა

სიცოცხლე მთა და ბარშია.