სიჭაბუკეში პირველად

როს ვახილებდი თვალებსა,

და ვუცქეროდი მტირალი

სამშობლოს განაწვალებსა.

ვეძებდი აქეთ-იქითა

ქვეყნის დამხმარე ძალებსა,

არავინ უჩნდა დარაჯად

ამ ჩვენს დაჩაგრულს მხარესა,

ვტიროდი უფრო ძალიან,

ცრემლებს ვაფრქვევდი მწარესა...

დღეს ვხედავ, გამრავლებიან

მშობელ ქვეყანას შვილები,

მტერს არ მისცემენ სათელად

თავის სამშობლოს გმირები.

მირჩება წყლული გულისა,

ვყუჩდები ანატირები!..