ყველა გრძნობდა რომ

სევდა, როგორც

ნარჩენი თოვლი,

ჯერ კიდევ იდო

შენს კეთილ გულში.

ო, საკმარისი იყო ალბათ

უბრალოდ ეთქვათ,

სულ ორად-ორი

თბილი სიტყვა,

რომ ქცეულიყო

ეს თოვლი ცრემლად,

ჭირთმანელებელ

უწმინდეს ცრემლად,

მაგრამ ეს სიტყვა

არავის უთქვამს.