ერთს დაბურულსა, ხშირს ტყეში

ლამაზი ვერხვი ჰხარობდა

და, უმადური ხვედრისა,

დღე მუდამ ასე ამბობდა:

"რა არის ჩემი სიცოცხლე,

ვერ ამომითქვამს სულიო:

ვეება ხეებისგან ვარ

შეკრული, შეხუთულიო;

მე უნდა ვიყო მარტოკა

ტრიალს მინდორზე მდგარიო,

რომ თავისუფლად ჩემს ფოთლებს

აფრიალებდეს ქარიო!.."

შესრულდა მისი წადილი:

ერთხელ მოვიდნენ გლეხები

და მოსჭრეს ყველა, რაც იყო

იმ ტყეში, დიდი ხეები.

იამა ვერხვსა, რომ ნახა,

სურვილი აღსრულებია,

მაგრამ ეს სიამოვნება

დიდხანს არ გაგრძელებია:

დაჰბერა ქარმა ძლიერად,

ასტყდა გრიგალი, საზარი,

შეინძრა ცა და ქვეყანა

მიწამ დაიწყო ზანზარი,

და ვეღარ გასძლო, დასუსტდა

ვერხვი, შთენილი ობლადა

და ამოსთხარა გრიგალმა

ძირიან-ფესვიანადა!

მაშინ-კი იგრძნო საბრალომ,

რომ, კვლავ ხეებში მდგარიყო,

ასე არ მოუვიდოდა,

მაგრამ გვიანი-ღა იყო!..