შეიძლებოდეს, მე თქვენს ქარაფებს,

მთებო, ამ გულში დავიმარხავდი,

არ მინდა მაგ თქვენ უბეს მოვშორდე,

არ მინდა გითხრათ "მთებო, ნახვამდის!"

არ დავიკვნესებ თქვენს მკერდზე, მთებო,

გინდ გულში დამკრან მწარე ლახვარი,

ანკარა წყარო ჭრილობას მომბანს,

წამალს დამადებს ქუჩი გამხმარი.

ობოლი ნუკრი საჭმელს მომიტანს,

ირემი რქებით შემიწვავს მწვადებს,

ლაღი არწივი ბასრი ნისკარტით

მომიტანს მთებო, აქ ბარის ამბებს.

ყინულის ნაჟურს ბუერის ფოთლით,

ზედ დავაპკურებ პოეტის ფიქრებს,

ხევის დუდუნზე ჩამეძინება,

ზვავის გრიალი გამომაღვიძებს.

თუ აქ დავეცი და აქ მოვუკვდი

ლამაზ ჭიუხებს, თოვლიან სერებს,

თუშურ გარმონის ხმას რომ გავიგებ,

მთებო საფლავში რა გამაჩერებს.

ვერ შეველევი ღრმა ხევთა ქშენას,

მეხთა ელვისგან დაკაწრულ სერებს,

რა დამიდუნებს, თუშეთის მთებო,

თქვენს მოსახვევად გამოწვდილ ხელებს.

ნეტავი, მთებო, თქვენს მკერდზე მუდამ

ათას წელს ვწვავდე დეკაზე მწვადებს,

ნეტავი, მთებო, ჩემი სიცოცხლეც

თქვენს კალთებივით ამწვანდებოდეს.