ლექსი, ვით მწიფე რქაწითელი, ისე ატირდა,

ნასისხლარი მაქვს მარგალიტის სამაჯურები...

ისმის თუხთუხი პოეზიის საღმრთო მარნიდან,

პაპისეული თითქოს დასკდნენ ძველი ჭურები.

მე ცივგომბორის მადგას შუქი ოქროსფერი და,

თუმც საწუთროსგან ნახანჯლარი, ოდენ ვღონდები...

ჟამთა სრბოლაში წამოვდგები უცხო ფერფლიდან,

წამოვდგები და, ო, რა მწარედ მოგაგონდებით.

ბნელი წავა და იბერია გამოიღვიძებს,

აღსდგება ლექსი ნაომარი, ნაალაზნარი...

ვინმე კახელი ჩემს საფლავთან წაიღიღინებს, -

ჰარიჰარალო, ჰარულალო, ჰარიჰარალის!..

ახლა კი, ახლა წინაპართა საღმრთო მარნიდან

ისმის თუხთუხი, თითქოს დასკდნენ ძველი ჭურები...

ლექსი, ვით მწიფე რქაწითელი, ისე ატირდა,

ნასისხლარი მაქვს პოეზიის სამაჯურები.