1

ვა, რამდენი ყვავის ზაფხულს ახალნი,

არ ვიცოდი ჯავრი დროთა, ავთ ხანი;

ყოველთვის მე ვიყავ მისის იმედით,

არასა ვპყრობდი ჩემთა სითავხედით,

სასმენლად არ მინდოდა.

2

ბაღად ვიჯდი მასთან, ვისაც ვყვარობდი,

ვარდთა სუნით, ყვავილთ ჭვრეტით ვხარობდი;

არა მაქვნდა კვნესა, ვაი და ვიში,

არცა წარწყმენდისა რიდი და შიში,

ვნაღლობდი არასფერსა!

3

ცხოვრებასა ჩემსა მით ვატარებდი,

მოყვარესა ჩემსა თავს ვაყვარებდი,

განვსცხრებოდი, ვიშვებდი, ვიხარებდი,

ჯავრთა და სევდათა მე ვიქარვებდი

მას ბაღში შექცევითა!

4

შამადგომამ მოუწოდა ყინვასა,

სიყვითლესა და ფოთოლთა ცვივნასა;

მამეშალა მე მით წუთი-სოფელი,

გამიცუდდა ყველა მაში მყოფელი,

წამიხდა ჭირნახული.

5

აყრევინებს ზამთარი ფოთოლთ ხეთა.

უხდენს სიკვდილი კაცთ კარგთა სახეთა!

აწ გაფთხილდით, ვისაცა ჭკუვა გქონდესთ,

რომე არა წარსწყმნდეთ, - სულითა სცხონდეთ, -

ჩემსავით ნუ მოსცდებით.

6

ვაი მოკლებულსა სიბერით ბრმასა,

ნეტავი მატებულს მოზარდსა ყრმასა!

ბერიკაცი დაღმა მიდის გორვითა,

ყრმა აღმართზედა ყინულზედ ცორვითა,

ბერს უმძიმს, ყრმას მსუბუქ ჩანს.