ბავშვობაში ჩემთან ერთად ტიტინებდა

ჩემი თოთო ნაბიჯების უტყვი მცველი,

ვიტირებდი? - ალბათ, ისიც იტირებდა,

ჩემს ლოყაზე შედგებოდა დედის ცრემლი.

ახლა, როცა მწუხარებამ ამატირა,

როცა სულში ზამთრის სევდა ჩამისახლეს,

როცა ჩემი სიხარული გამარტივდა,

სიზმრად ისევ წარმომიდგა დედის სახე.

ჩემს საწოლთან ქვითინებდა დედაჩემი,

თუ შენიშნა "ბავშვი" მშვიდად რომ არ იყო...

გამეღვიძა, ლოყას წვავდა ცხელი ცრემლი,

ნეტა მართლა დედის ცრემლი ხომ არ იყო?!