ეზოს აღარა ჰყავს ახლა სხვა დარაჯი,

დაფნა აფრიალებს ფარდებს ფარჩებივით,

ჩანს შალმოხურული დედა ფანჯარაში,

ასე გულსაკლავად მარტო დარჩენილი.

ჩვენი ჩუქურთმიან სახლის აივანი,

ჩვენი ფეროვანი ზეცის წამსგავსებით...

სულო, იმის სულთან რომ ვერ დაივანე,

სულო, ამოივსო თასი ასავსები.

ვიღაც გეუბნება, თასი დაგეცალა,

სადღაც სხვანაირი ჭიქის წკრიალია,

შენ კი ამისათვის მაშინ არ გეცალა,

ახლა გინდა, მაგრამ იცი, გვიანია.

თუმცა, ლოდინს მაინც ქარი მუხლს უმართავს,

მიდის, შენ იმ ქარებს ვეღარ დაეწევი.

... თოვა აღარაა ცაში ჩუქურთმათა,

აბრჭყვიალებული ფერად ნაპერწკლებით.

ეზოს აღარა ჰყავს ახლა სხვა დარაჯი,

დაფნა აფრიალებს ფარდებს ფარჩებივით,

ჩანს შალმოხურული დედა ფანჯარაში,

ასე გულსაკლავად მარტო დარჩენილი.