საქართველოში სჯიან ავაზებს,

საქართველოში ასე იციან!..

ვინ გაპატიებს ან სილამაზეს,

ან სიმამაცეს, ჩემო ტიციან?!

და, მეც, ვით ვინმე ცისფერყანწელი,

წუთისოფელში ასგზის მატირეს...

არც ალესილი ხმლის სიალმასე,

არც ერთგულება არ მაპატიეს.

ვარ ამღვრეული ალაზანივით,

და გული მიცემს გამალებით და...

შენი რითმები, დილის ზვავივით,

თავზე მემხობა ტრამალებიდან.

ასე იციან საქართველოში,

პოეტს ჯერ კლავენ, შემდეგ ტირიან...

ჩამწყვდეულია საპყრობილეში

ქართლის ცხოვრება, ჩემო ტიციან!..

და სახრჩობელებს ოქროყანაში

მკერდზე აყრიათ შავი ყულფები...

ვგდივარ, ვით შენი ლექსის კალმახი,

მეც ახეული მაქვს ლაყუჩები.

ცას ასკდებიან ვაშლის რტოები,

ლომთა მსაჯული მხოლოდ ღმერთია...

და ვდგავარ ისევ განმარტოებით,

განმარტოება ჩემი ხვედრია.

ყელში ეჩრებათ ჩემი სახელი,

ჩემი სათქმელი, ჩემი ხსენება...

გამომიტანეს მძიმე სასჯელი, -

ცოცხლად სიკვდილი და გასვენება!..

მაგრამ, მე კიდევ მოვიკალმახებ,

ხმალსაც ავლესავ, ჩემო ტიციან!..

საქართველოში სჯიან ავაზებს,

საქართველოში ასე იციან!..