მახარებს გრძნობა ფესვიან ძირის,

და მომავალსაც ცუდს არ მოველი.

მაგრამ ხანდახან გული რად ტირის,

მოულოდნელის ცრემლის მთოველი?

თუმც დღეთა რბენამ ჩემი წარსული

ჩრდილით აავსო და ამოჰფისა -

მაინც იელვებს ფერგადასული

ხშირად სინათლე ჩემის ყრმობისა.

გაივლის ჩემ წინ კაცი, ან ქალი,

და უცებ თვალებს ცა მოასკდება,

და ისევ ბრწყინავს სახე ჩამქრალი

და ვიცი, გული რომ არა სცდება.

იღვიძებს ამ დროს სული მძინარი

და საამოა წუთების რბენა,

როგორც გუგუნი მთაში მდინარის,

როგორც ლაჟვარდში მტრედის გაფრენა.

მშორდება ჩრდილი, თვალთ რომ მებურა,

თითქოს არა ეგრძნობ სიმძიმეს წელთა;

მაგრამ ეს ვიცი, რომ ძველებულად

ხმალს ვერ ავიღებ ბრძოლისთვის ხელთა.

დაბლა სიმტკიცე ძველი ქვითკირის

და აღარ არის ბრძოლის უნარი, -

და თუ ხანდახან ეს გული ტირის,

გული არ არის გასამტყუნარი,..

აი, ამ წუთსაც რათ მომაგონდა

ერთი ამბავი ცხრაას ხუთიდან?

თითქო საბაბი აღარ მქონდა,

არ ვიცი ხსოვნას რამ მიუთითა...

წყლის პირს მიტინგი. 

სიტყვებში იწვის მეფის ერობა უარყოფილი.

ხალხს რაც სჭირია-თვით უკეთ იცის!

ქვეყანა გვქვია თუ საპყრობილე?!

საშიშ ფურცლებით ავსილი უბე,

თვალები ცეცხლით შემოხაზული;

მარსელიეზით მგრგვინავი კუპე

სამი ჟანდარმით გადარაზული!..

შემდეგ სადგურზე ბრძოლა გმირული,

თოფის გრიალი მოუსვენარი;

შიში, ქვასავით გულს ჩაძირული,

ტყვიები, გველის კბილით მკბენარი.

და ბოლოს მთვარე ამომავალი

და შევერცხლილი მთათა გრეხილი.

მატარებელი უორთქმავალო,

გველეშაპივით თავგაჩეხილი...

მშორდება ჩრდილი, თვალთ რომ მებურა,

გული ბრძოლისკენ მიმიწევს ენაც:

მაგრამ ეს ვიცი, რომ ძველებურად

არ შემიძლია მე მტერთან შეხლა!

ალბად დავკარგე ძალა ქვითკირის,

და აღარა მაქვს ბრძოლის უნარი.

ჰო და, ხანდახან გული თუ ტირის, -

გული არ არის გასამტყუნარი...