ისე დავბერდი,

ვეღარ ვნახე ტბეთი, შატბერდი...

ვერც არტანუჯი, ოშკი, ხახული...

როდის მოუვა მათ გაზაფხული?

ვეღარ ვემთვიე მესხეთის მიწას,

სადაც გმინავენ ძველი ლოდები,

სადაც აჩრდილნი მამა-პაპათა

შემოგვძახებენ: თქვენ გელოდებით!

იქ ხე არა დგას, რომ არ ოხრავდეს:

- გაზაფხულია, რად არ აყვავდი!

იქ თვალი მხოლოდ ნანგრევებს ერთვის,

ჭოროხის კვნესას - ქვათა ღაღადი...

შავშეთის მთებზე ნისლი გადადის,

კარჩხალის მთებზე ვხედავ არწივებს.

და მათ ანგრეულ, აშლილ ბუდეებს,

ქარი უბერავს, ქარი აციებს...

მაგრამ გუგუნებს ქართულად მიწა,

და თუ გამხდარან დასანაცრები! -

ისევ სუნთქავენ ქართულ ოცნებით

მესხეთის მთებზე დიდი ტაძრები.

რუსთველის მამულს, მერჩულეს მამულს,

ვერ მიგვტაცებენ შავ ზღვის ქურდები;

თუ ნაგუბარში წყალი ჩამდგარა,

მე ჩემს მამულში ჩავსადგურდები!