ბევრი ცრემლი დასდენიათ ქართველ დედებს,

ცრემლი ჩვენთვის გასაკვირი როდია.

სიყვარული უსაშველო ვიცით, მაგრამ

სიძულვილიც უსაშველო გვცოდნია.

თუ დაგვჭირდა ძველებურად გავმგელდებით,

ქართულ დროშას ვარსკვლავებში ავიტანთ,

სიკვდილშიაც ლამაზი ვართ ქართველები,

სილამაზეს საფლავებშიც ჩავიტანთ.

ქართლის გულო, ნეტა როდის გამრთელდები,

მომხვდურებმა ასე როგორ გაგთელეს?

ღმერთსაც უყვარს დალოცვილი ქართველები

და ეს მიწაც ღმერთმა მოგვცა ქართველებს.

გაზაფხულზე ვაზის სულში ავფეთქდები,

ჩემი სული შენს სულს ჩახუტებია.

არასოდეს ბერდებიან ქართველები,

ქართველები ჭაბუკებად კვდებიან!