კაბადოკიას დარჩა ქოხი, იქნებ სასახლეც,

როცა გაიგო ქრისტეს ცაში გასხივოსნება,

გამოეთხოვა ნინო ყრმობის ცისფერ სანახებს

და აედევნა ფიქრის ბაღში გაშლილ ოცნებას.

მაინც და მაინც საქართველოს მიწა ინდომა,

მაინც და მაინც საქართველოს მიწას ემთხვია,

მუხლმოდრეკილი ქართველთათვის სთხოვდა მშვიდობას,

გიშრის დალალი ვაზის შტოზე შემოეხვია.

ეს რწმენა იყო, ნინო ჩვენთან რომ მოიყვანა,

ეს რწმენა იყო, რომ დაშორდა ნინო ტოლებსაც,

უცხო მიწისთვის ნინომ მუხლი რომ მოიყარა,

რწმენისთვის, თორემ მამულს როგორ მიატოვებდა.