რად ეშინიათ შენი ნეტავი,

რად ვეღარა ხარ აქ გამბედავი? -

ენავ მშობელო, ჩვენო ანბანო, -

ჩემი სისხლის და სულის ამბავო.

გთხოვენ, გისმენენ თვალში კურცხალით,

დაჭრილი კვნესი და ამორძალობ,

ძვირფასო, როგორ, - იყო ცოცხალი,

მაგრამ ხელ-ფეხი ვერ ამოძრაო?

შეგხვდი სტამბოლის, იზმითის, ბურსას

კუთხე-კუნჭულში, - ნაწყენი, მდგმური,

რა გაჭირვებით, რა მძიმედ სუნთქავს

შეწუხებული, უკვდავი გული.