იმღვრევა ბროლი: გაზაფხულსაც დაეტყო ხანი.

მაინც გულდაგულ იმოსება სამეფო მწვანით,

არაფერს იმჩნევს, ყველა ეჭვი აქვს განდევნილი,

და ისე მოდის, თითქოს, რა და, შარშანდელივით

ლამაზი იყოს. ლანქერებად, ლეღმებად მოდის.

ხმა იგივეა…

მაგრამ სუფთად ვერ იღებს მოტივს.

უკუმიდგება და, ხელახლა, ფესვთა ჟრიალით,

ამ ეკლის ბარდით, ამ ბებერი ხით ნუჟრიანით

წუხანდელ ქუხილს, გადავლილი წვიმების ხასხასს

მიწიდან წვეთ-წვეთ ამოჟურავს, ფოთლებად გასხამს.

ზედ სარკმლის პირზე ალისფერი ასხლტება ტოტი,

დამეჟრჟოლება…

მაგრამ სუფთად ვერ იღებს მოტივს.