ვარ ასე მოღლილი და სახედამწვარი

და ყოველი ღამე - ეს ჩემი ლოდია.

მე მივალ ბაღისკენ, გათავდა ზამთარი

და უფრო ნათელი დღეები მოდიან.

მე ბევრჯერ მქონია დარდი იშვიათი,

ბევრჯერ თავის მოკვლაც მქონდა განზრახული.

გუშინ მომენატრა ფოთლების შრიალი

და ჩუმი საღამო ისევ გაზაფხულის.

და მგონია ბედი ქარში დამარხული,

მგონია, ვიყავი და ახლა აღარ ვარ.

ლურჯი სიზმარივით მოვა გაზაფხული,

როგორც სიარული და როგორც დაღალვა.