ნაკადული მორბოდა,

ვით ირემი ქორბუდა.

ნაკადული მოქროდა,

გადამდნარი ოქროდა.

კოკორგახსნილ ვენახებს,

ყანებს ეჩქროლებოდა,

პირნათელა, მზეთვალა...

ზღვისკენ ეჩქარებოდა.

მთვარის სხივს თუ ჩამოჰყვა,

ბროლტანა და მინარი,

მარგალიტის ნაწვეთი,

ბროლის დანადინარი.

დალიეთ, შეიშხეფეთ

შემრგო, ტკბილი, ანკარა;

თვისი წმინდა გულიდან

ხალხმა ააწანწკარა!..