ყავლი გაჰსვლოდა ზამთარსა,

მიჩანჩალებდა ჩუმადა…

ქვეყნად არც ერთმა სულდგმულმა

არ გააცილა ძმურადა.

ყველა მისძახდა: „გაგვშორდი,

რაც გვტანჯე, ისიც კმარაო,

ჩვენი ყოფა და ცხოვრება

სულ შენგან დაიცარაო!“

სწორედ აქ ბინა აღარ აქვს,

ადგა და გაიპარაო.

გაზაფხულს ჯარი მოუდის,

მეტი არ არის ჩარაო;

ზამთარმა ჯაგლაგი ცხენით

მთა და მთა შეიარაო.

ძალიან დაღვრემილიყო,

ძალიან გული სტკიოდა,

ვაების გამომხატველი

თვალთაგან ცრემლი სდიოდა.

აღარ იხედავს უკანა,

არ უნდა ნახოს ჭალები:

ცოცხალს რომ ჰნახავს ტყე-ველსა,

ზამთარს დაეწვის თვალები -

გაუდიდებენ კაეშანს

მინდვრის პატარა ქალები.

ერთ პატარა ხევს მიადგა,

იმაზე გასვლა მაუხდა,

და, ვერ უყურებთ თავხედსა,

რომ ისიც მტრულად დაუხვდა!..

გუშინწინ ჩუმი, დღეს ჰყვირის

და გზას უღობავს ბატონსა;

მტრად აეკიდა ნაკადი

კუდალა ცხენის პატრონსა:

ხევზე გასვლის დროს მოხუცსა

კინაღამ ცხენი წაექცა

და სამუდამოდ კინაღამ

ზამთარს ოჯახი დაექცა.